Να απαγορέψουμε τα μολύβια στα σχολεία; Γιατί όχι!

(via mcsotos)

Σαν συνέχεια προηγούμενου post , διαβάστε τις σκέψεις του Doug Johnson, εκπαιδευτικού στο Mankato Public Schools, Minnesota, ΗΠΑ, ο οποίος διατείνεται ότι:
«Όταν η "τεχνολογία" μπαίνει στο σχολείο, η ασφάλεια των μαθητών και η εκπαιδευτική τους καταλληλότητα θα πρέπει να είναι η πρώτη σκέψη κάθε υπεύθυνου εκπαιδευτικού. Και σαν ένας υπεύθυνος εκπαιδευτικός προτείνω, να απαγορεύσουμε ένα από τα πλέον επικίνδυνα προϊόντα της τεχνολογίας: το … μολύβι. Και τούτο επειδή:
1.Το μολύβι μπορεί να αποτελέσει όπλο στα χέρια απείθαρχων μαθητών και να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου.
2.Ένας μαθητής μπορεί να γράψει "κακές" λέξεις και ακόμα χειρότερα με τα γραπτά του να απειλεί κάποιο συμμαθητή του.
3.Αν κάποιος μαθητής έχει μηχανικό μολύβι, μπορεί να κάνει τους συμμαθητές του να μην αισθάνονται άνετα.
4.Τα μολύβια κλέβονται εύκολα.
5.Τα μολύβια σπάνε και χρειάζονται επισκευή ή ξύσιμο όλη την ώρα.
6. Το μολύβι γίνεται πολύ εύκολα παιχνίδι, στη παιδική φαντασία, κι αντί να ολοκληρώνουν τις εργασίες τους ή να παρακολουθούν το δάσκαλο, παίζουν.
Τώρα, αν οι μαθητές μερικές φορές χρησιμοποιήσουν το μολύβι για να συμπληρώσουν ασκήσεις ή να κρατούν σημειώσεις, τι αλλάζει;
Ακούγεται τρελό, αλλά δεν είναι. Προσέξτε για ποιους λόγους δάσκαλοι και διευθυντές των σχολείων της περιοχής μας θέλουν να εξοβελίσουν από τις αίθουσες διδασκαλίας τα iPods και MP3 players (άντε, και παρ΄ ημίν το …μαθητικό netbook και τα κινητά τηλέφωνα, τα ΜΡ3-όλως παραδόξως- επιτρέπονται), επειδή:
1.Μπορεί να κλαπούν.
2.Μορεί να κάνουν τους μαθητές που δεν έχουν, να αισθάνονται άβολα.
3.Οι μαθητές μπορεί στη διάρκεια του μαθήματος να αφοσιώνονται σε αυτά κι όχι στο λόγο του δασκάλου.
4.Ποιος ξέρει τι μπορεί να ακούν/παρακολουθούν με αυτά.
5.Τα παιδιά μπορεί με αυτά να «βοηθούνται» (=να έχουν ηλεκτρονικά σκονάκια) για να απαντούν στα διαγωνίσματα.
Τώρα αν τα χρησιμοποιούν για το μάθημα, ας πούμε ένα ταξίδι μέσω του Google Εarth ή να ψάξουν κάτι στη Wikipedia ή στο Google Maps είτε σε κάποιο διαδικτυακό λεξικό, δεν κάνει τη διαφορά.»
Έλα μου ντε που τα ίδια ακούω κι εγώ επί σχεδόν 35 χρόνια στο σχολείο, όπου για την πλειονοψηφία των εκπαιδευτικών το μόνο αποδεκτό προϊόν της εκπαιδευτικής τεχνολογίας είναι ο …κιμωλιοπίνακας! Σκέψου βόλτα των μαθητών στο-φτου κακά- YouTube ή στη σελίδα τους στο τι-είναι-αυτό facebook είτε συνομιλίες τους μέσω MSN Messenger!
Και μια που το έφερε ο λόγος: «Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, δίχως να το καταλάβω, είδα στην οθόνη του υπολογιστή το σπίτι όπου έμενα στο Μόναχο. Εκεί που γέννησα τα παιδιά μου. Την περιοχή όπου εργαζόμουν και τις πλατείες που έπινα καφέ. Και σκεφτείτε ότι έχω να επισκεφτώ την Γερμανία από το 1980. Ήταν πολύ συγκινητικό» λέει η 73χρονη Αμαλία Μαστρογιάννη που πριν από λίγες μέρες, μαζί με άλλους ηλικιωμένους του Α΄ ΚΑΠΗ Νίκαιας, είχε για πρώτη φορά στη ζωή της την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τον κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Ίντερνετ στον πολυχώρο «Απόλλων» της Νομαρχίας Πειραιά (δες εδώ). Το ηλεκτρονικό της ταξίδι μέχρι το Μόναχο έγινε με τη βοήθεια του Google Εarth. Και μετά το πρώτο της σερφάρισμα στο Διαδίκτυο δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της…

Συναφείς (δικές μου) πρόσφατες αναρτήσεις:
Μαθητές και ΤΠΕ
Υπολογιστές στα σχολεία έχουμε, μαθητές εξοικειωμένους στο Διαδίκτυο έχουμε, αλλά τα 3/5 των εκπαιδευτικών δεν έχουν λογαριασμό e-mail
Ένας φορητός υπολογιστής για κάθε μαθητή της Α΄ γυμνασίου
Στα 90 δεν είναι αργά για να σερφάρεις...